Een paar jaar geleden, toen “Trophic Cascade” van Matthew O’Neill verscheen, had ik de kans o u uitgebreid te laten kennismaken met de bijzondere levensloop van deze bijzondere kerel: activist inzake mensenrechten en strijder voor het behoud van de Indianencultuur, reiziger, natuurmens…
Als u even de zoekfunctie hier gebruikt, vindt u de beschrijving van dat allesbehalve evidente, maar wel bijzonder boeiende levenspad zeker terug en ik mag u dat van harte aanbevelen, omdat het u allicht kan helpen om wat volgt een beetje vlotter te kunnen kaderen.

De nieuwe plaat van O’Neill is opnieuw een dwingende smeekbede aan het adres van de luisteraar, om contact te blijven hebben met Moeder Aarde en om haar op gezette tijden te bedanken voor al het goeds dat ze ons geeft. Voor menige overconsumerende Westerling zal zo’n bede compleet naïef zijn en dus weggelachen mogen worden, maar ik denk dat mensen als Matthew O’Neil een soort signaalfunctie vervullen en over een paar antennes beschikken, die de dingen veel sneller waarnemen en dus gedoemd zijn om nogal onprettige boodschappen op de wereld los te laten. Bij het promootje dat ik kreeg, zit -overigens afgedrukt in nauwelijks leesbaar kleine lettertjes- de tekst van de “Thanksgiving Address” van John Stokes, die voor O’Neill een soort credo is, waar hij zijn boodschappen aan toetst.

Gelukkig doet O’Neil dat in een muzikale vorm die weliswaar wat moeite vereist vanwege de luisteraar, maar die toch heel goed past bij de boodschap die hij wil brengen. Nergens prekerig of drammerig, maar wel met voldoende nadruk en dringendheid in stem, melodie en arrangement, om de boodschap te laten samenvallen met het medium waarlangs ze doorgegeven wordt. De rivierscene, waarrond “Osprey” draait is alvast tekenend, net als het onprettige sprookje dat in “Timbuktu” verteld wordt.

Eigenlijk komt het er bij O’Neil telkens weer op neer, dat hij elke luisteraar oproept om eens goed te kijken naar de paradigma’s waarin hij/zij het leven probeert te leiden waarvan hij gelukkig wordt. Voor velen onder ons, zal dat niet meteen als “aangenaam” overkomen, al was het maar, omdat het bij momenten heel confronterend kan zijn. In de wereld van O’Neill, staat niet per se de mens centraal, maar is deze één element, naast vele andere en moet hij zich dus aan die andere aanpassen, zodat ze samen kunnen overeind blijven.

Dat in de realiteit de rol van de mens nogal inhalig en hebberig is tegenover de andere elementen, daarvan zien we dagelijks voldoende illustraties: we putten de bodem uit, doen gevaarlijke dingen als schaliegaswinning, ontkennen de klimaatwijziging en de opwarming van de aarde, vervuilen op grote schaal oceanen en rivieren, grijpen in de natuur in om onze zogeheten behoeften te vervullen en halen op die manier het evenwicht grondig onderuit. Best zwaar op de hand allemaal, maar de boodschap wordt op zeer aanvaardbare wijze in muziek omgezet, zodat ik ook deze CD mag aanbevelen aan elkeen, die begaan is met onze soort en onze planeet.

(Dani Heyvaert)